W obliczu tragedii – śmierć lekarza w zamachu w szpitalu. Psychotraumatologiczne wsparcie rodziny i zespołu medycznego

W obliczu tragedii – śmierć lekarza w zamachu w szpitalu. Psychotraumatologiczne wsparcie rodziny i zespołu medycznego

Z głębokim smutkiem i najgłębszym szacunkiem kierujemy nasze myśli ku Rodzinie, Bliskim, Przyjaciołom i Współpracownikom lekarza, który stracił życie w wyniku brutalnego ataku w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. To niewyobrażalna tragedia – śmierć człowieka, który swoje życie poświęcił służbie innym, ratując zdrowie i życie pacjentów.

Składamy najszczersze kondolencje i wyrazy współczucia wszystkim, których ta śmierć dotknęła. Żadne słowa nie są w stanie oddać ogromu bólu, jaki niesie strata ukochanego członka rodziny, przyjaciela, współpracownika – szczególnie w okolicznościach gwałtownej przemocy i zamachu na miejsce, które powinno być symbolem bezpieczeństwa i nadziei.

Łączymy się w żalu i szacunku dla życia, misji i pracy Zmarłego.

Trauma śmierci i zamachu – naruszone fundamenty bezpieczeństwa

Atak na lekarza w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych to coś więcej niż przemoc jednostkowa. To akt zamachu na symbol pomocy, życia i społecznego zaufania. Dla rodziny, zespołu medycznego i pacjentów ta tragedia oznacza gwałtowne zerwanie poczucia bezpieczeństwa, sprawczości i sensu.

W konsekwencji mamy do czynienia z:

• traumą śmierci osoby bliskiej,

• traumą zamachu terrorystycznego w miejscu pracy,

• wstrząsem psychologicznym i społecznym, który wymaga natychmiastowego i długofalowego wsparcia.

Wsparcie psychotraumatologiczne – co jest najważniejsze tu i teraz?

1. Rodzina i najbliżsi lekarza

W pierwszej fazie (0–72 godziny po tragedii) kluczowe jest:

• Zapewnienie bezpośredniego wsparcia psychotraumatologa wyspecjalizowanego w terapii żałoby pourazowej i traumy śmierci,

• Troskliwa obecność, bez wymuszania rozmów – obecność, która daje bezpieczeństwo poprzez ciszę, akceptację każdej reakcji (płacz, gniew, szok),

• Pomoc w podstawowych czynnościach dnia codziennego (organizacja opieki, formalności) – bo organizm w szoku często nie radzi sobie z zadaniami,

• Oddzielenie rzeczywistości od szumu medialnego – bliscy powinni mieć przestrzeń wolną od nagłaśniania szczegółów tragedii.

2. Zespół medyczny, współpracownicy, świadkowie

W pierwszych dniach po ataku konieczne jest:

• Interwencyjne wsparcie zespołów psychotraumatologicznych na miejscu – rozmowy indywidualne i grupowe (debriefing),

• Zorganizowanie miejsc wyciszenia w szpitalu, gdzie pracownicy mogą otrzymać pomoc psychologiczną,

• Bezpieczne warunki do opłakiwania straty – np. czasowe zawieszenie obowiązków dla osób szczególnie dotkniętych,

• Wyraźna komunikacja dyrekcji, podkreślająca, że emocje pracowników są normalną reakcją na nienormalną sytuację.

Etapy dalszej pomocy – przywracanie bezpieczeństwa i zaufania

🔹 Krótko- i średnioterminowe działania terapeutyczne:

• Stałe grupy wsparcia i superwizji dla personelu,

• Dostęp do terapii traumy pourazowej (np. EMDR, terapia ekspozycyjna, terapia schematów),

• Rozmowy terapeutyczne z rodziną i bliskimi – ukierunkowane na przeżycie żałoby w warunkach wsparcia,

• Programy psychoedukacyjne o tym, jak działa trauma, jak radzić sobie z objawami PTSD.

🔹 Długoterminowe działania systemowe:

• Wprowadzenie realnych procedur ochrony bezpieczeństwa personelu i pacjentów,

• Konsultacje kryzysowe na poziomie krajowym (izby lekarskie + Ministerstwo Zdrowia + psychotraumatolodzy),

• Współpraca pomiędzy:

  • szpitalami,

  • zespołami zdrowia psychicznego,

  • służbami ochrony,

  • prawnikami specjalizującymi się w ochronie funkcjonariuszy publicznych.

Psychotraumatologiczna odpowiedzialność wspólnotowa

To, co wydarzyło się w Krakowie, nie jest jednostkowym dramatem. To trauma społeczna, która wymaga odpowiedzi pełnej empatii, odwagi i współpracy. W obliczu takiej tragedii naszym obowiązkiem – jako specjalistów i jako ludzi – jest ochrona tych, którzy każdego dnia chronią nas.

Lekarze nie powinni ginąć w miejscu pracy. Lekarze nie powinni się bać swoich pacjentów. Lekarze powinni czuć, że społeczeństwo stoi za nimi.

Dziś naszym zadaniem jest uczcić pamięć Zmarłego nie tylko żalem, ale realnym działaniem na rzecz bezpieczeństwa, szacunku i wsparcia dla wszystkich, którzy ratują życie.

Ewelina Naturia Pańczyk

psychotraumatolog, mediator, specjalista resocjalizacji, Terapeuta VR

#wsparcie #psychotraumatolog #interwencja #InterwencjaKryzysowa #lekarz #szpital #trauma #szok #psychologia